Nie istnieje jedno precyzyjnie sformułowane określenie zjawiska, jakim są dzieci ulicy. Ten problem występuje w każdym kraju, niezależnie od stopnia rozwoju. Pojawia się nie tylko w krajach biednych, ale także bogatych i rozwijających się. Krajowy Komitet Wychowania Resocjalizującego w Polsce uważa, że dzieci ulice to te, które w związku z niewypełnianiem przez ich rodziców podstawowych funkcji opiekuńczo-wychowawczych spędzają czas na ulicy, podwórku, gdzie zdobywają doświadczenie życiowe. Takie dzieci są często ofiarami odrzucenia i obojętności. Ponadto, doświadczają przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej. Aby przeżyć, prostytuują się, handlują narkotykami, kradną, cechują się agresywnym zachowaniem. Zdarza się również, że podejmują się bardzo słabo opłacanych prac, tylko po to, aby zarobić kilka złotych. Nierzadko w gangach ulicznych znajdują pewną namiastkę rodziny.

 

     Cała publikacja składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy stanowi wprowadzenie do poruszanej problematyki. Ten rozdział pozwala na bliższe zapoznanie się z tematem - uzyskanie informacji dotyczących pojęć i kategorii dzieci ulicy, sytuacji dzieci ulicy w krajach rozwijających się oraz kwestii pomocy dzieciom ulicy. Ostatni podrozdział traktuje o wybranych pomocach dzieciom z obszaru Europy oraz krajów Trzeciego Świata. Znajdują się tu również wskazania zawarte w Konwencji Praw Dziecka.

Z kolei drugi rozdział nosi tytuł: Kształtowanie się oddziaływań pedagogicznych wobec dzieci ulicy i przybliża sylwetki wybitnych pedagogów, tj. św. Jan Bosco, Janusz Korczak, Antoni Makarenko czy Kazimierz Lisiecki, zwany Dziadkiem. Owy rozdział informuje również o współczesnych projektach dotyczących form pomocy dzieciom ulicy w Polsce, jakimi są np. Powiślańska Fundacja Społeczna, Salezjański Ruch Troski o Młodzież - Saltrom, Krajowy Komitet Wychowania Resocjalizującego czy Katolicki Ośrodek Wychowawczy dla Dzieci i Młodzieży Dom Aniołów Stróżów w Katowicach. Podaje także przykład inicjatywy społecznej, jaką było wychowanie podwórkowe w latach 60. XX wieku.

Natomiast trzeci rozdział, najbardziej rozbudowany, traktuje o roli pedagoga ulicy w profilaktyce środowiskowej. Podjęcie działań profilaktycznych jest nadzwyczaj potrzebne. Największy nacisk powinno położyć się na nawiązanie pozytywnych relacji pomiędzy dziećmi ulicy a pedagogami pracującymi z nimi. Bardzo ważne jest także zaspokojenie dzieciom podstawowych potrzeb, czyli chociażby dostarczenie regularnych posiłków. Istotnym etapem profilaktyki są także zajęcia prowadzone w klubie - wyrównywanie braków szkolnych, ponowne włączenie dzieci do systemu szkolnego, a także zajęcia sportowe, taneczne, plastyczne, teatralne. Znaczący jest też udział dzieci w prowadzeniu klubu, dzięki czemu stają się bardziej odpowiedzialne, czują się potrzebne i niezastąpione, zatem ich samoocena wzrasta.

 

     Podejmowanie problematyki dzieci ulicy jest bardzo ważne dla planowania działań w obszarze wczesnej prewencji, jak i profilaktyki. Ponadto, może przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa w środowisku lokalnym. W polskiej literaturze brakuje całkowitego i solidnego opracowania owej tematyki, dlatego cieszę się, że Anna Kurzeja postanowiła zmienić to. Oby więcej ludzi, którzy zaczną mówić i pisać o tym problemie, który rozprzestrzenia się w zatrważającym tempie. Może dzięki temu otworzą oczy innym ludziom i sprawią, że ci zaczną rozglądać się wokół siebie i zauważą to, czego do tej pory nie widzieli lub nie chcieli zobaczyć.

źródło: http://sylwuch.blogspot.com/2012/11/anna-kurzeja-dzieci-ulicy.html