Rozszerzający się Ruch i krzepnąca organizacja potrzebowały organu, któryby całkowicie im był poświęcony. Młodzież, kształcąca się do niedawna w przedmiotach „polskich“ w tajnych kółkach, mogła teraz już w pełni korzystać z szkół polskich, lub jawnych kompletów. Pismo „Młodzież“ mogło zatem dostosować się do potrzeb ściślej harcerskich. Stało się to 1 października 1917 r., kiedy wydawanie pisma przejęło Naczelnictwo, a redakcję objął St. Sedlaczek, przy udziale Komitetu, którym był Sztab Naczelnika. W komunikacie, który o tem zawiadamiał czytelników, zapowiadano zamiar „wprowadzenia odrębnego działu „Wilczę“, oraz, że „szereg artykułów dotyczących spraw polskich, przedewszystkiem wychowania narodowego, będzie dawał skautom starszym odpowiedni materjał do przemyślenia, przedyskutowania i wprowadzenia w życie“). Od 1 stycznia 1918 r. „Młodzież“ zmieniła nazwę na „Harce“.

Od wydawcy

     Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.

   To książki zakazane po 1945 roku, wycofywane z bibliotek i niszczone przez komunistyczne władze PRL. Nazwiska autorów, ich twórczość, były wymazywane przez cenzurę i niedostępne dla kolejnych pokoleń młodzieży, instruktorów harcerskich, wychowawców, pracowników naukowych. Władze harcerskie w socjalistycznym państwie dokładały wszelkich starań, by odciąć harcerstwo od historii i wpływów idei skautowej oraz by z inspiracji partii, nadać mu formę pionierskiej organizacji. Ideologia urzędowa w historii harcerstwa wpierw gorączkowo poszukiwała „postępowych tradycji”, a następnie z jeszcze większym zaangażowaniem legitymizowała każdy taki skrawek narodowej historii. Ten przekaz historyczny lepszego, nowego, socjalistycznego harcerstwa wzmacniały ówczesne publikacje.

    Solidarnościowy zryw społeczny lat osiemdziesiątych minionego stulecia, porozumienia Okrągłego Stołu, odzyskanie wolności po 1989 roku umożliwiły odrodzenie ruchu harcerskiego, sięgnięcie do jego źródeł, historii i tradycji.   

    Coraz więcej jest prac poświęconych harcerstwu. Nadal jednak brakuje wznowień źródłowych publikacji, które w latach 1911–1939 miały wpływ na rozwój idei harcerskiej i organizacji, kształtowanie postaw harcerskich i kształcenie kadry instruktorskiej oraz społeczny wizerunek ZHP. Warto je przypomnieć, ponieważ wszystko, cokolwiek myślimy i czynimy, ma swoje bezpośrednie lub pośrednie, pozytywne lub negatywne, uświadamiane lub nie, źródła w tym, co myśleli i czynili nasi poprzednicy.

                                                                                     Wojciech Śliwerski