„...Było ciemno, ale nam kotom to nie przeszkadza. Po co szliśmy? Dokąd? Nie wiem. Byłem bardzo malutki. Nagle nadjechał samochód i uderzył w moją mamę. Upadła i nie poruszyła się. Nie wiedziałem co robić. Położyć się obok niej? Iść dalej? Ale gdzie? Tego nie wiedziałem. Byłem przerażony i było mi smutno...”

„Ja, Kotowski” Krystyny Piotrowskiej Berger to historia małego kotka, którego po tragicznej śmierci mamy pod kołami samochodu, przygarnęła trzyosobowa rodzina. Nazwali go „Kotowski” i obdarzyli prawdziwą, wielką miłością, jaką można obdarzyć zwierzątko. Pan domu nazywał go nawet „synkiem”, dlatego też Kotowski uważał go za tatusia. Kinia, mała dziewczynka obdarzyła go wielką miłością. O niej i jej mamie kotek mówił „Moje dziewczyny”.

Traumatyczne przeżycia z czasem się zabliźniły. Kotek wsiąkł w życie nowej rodziny, już nie wspominał tak intensywnie wypadku, w którym zginęła jego mama. Przypominał mu o tym jedynie huk, którego się bardzo bał. Kotowski miał swoje śmieszne przygody, które sprawiały, że na mojej twarzy pojawiał się uśmiech. Zdarzało się, że zapominałam o tym, że bohaterem jest kotek a myślałam o nim jak o małym chłopcu, który czyta z tatusiem gazetę, spogląda przez okno na świat, jest kochany, głaskany i rozpieszczany. Kotowski bardzo przywiązał się do rodziny, która zaopiekowała się nim i nie skazała go na samotność.

W pewnym momencie do kocimiętkowych przygód kotka wkrada się słowo „choroba”. Kotek nie rozumie, dlaczego rodzina jeździ z nim do lekarza, przecież czuje się doskonale! Nie rozumie skąd ta nerwowa atmosfera w domu i dlaczego mama Kini płakała, gdy mówiła coś tatusiowi...
Znów czytam kolejne strony ze łzami w oczach. Łzami smutku, zwątpienia... Koniec jest wręcz tragiczny i przyznam się, że bardzo mocno mną potelepał...

Książka jest dla ludzi o mocnych nerwach. Ja niestety takowych nie posiadam, więc spłakałam się jak bóbr. Piękna, naprawdę piękna i wzruszająca przede wszystkim opowieść o świecie z perspektywy kotka. Zmusza do refleksji nad życiem, światem.

źródło:http://dzieciaczkowo-kolorowo.blogspot.com/2015/02/5-tydzien-z-ksiazka-dla-dzieci-k.html

Każdy, kto miał kota i kochał go jak członka rodziny, zrozumie Kotowskiego. To duży czarny kot, który pana domu nazywa „tatusiem", a jego żonę i córkę „swoimi dziewczynami". Opowieść toczy się w pierwszej osobie, a świat poznajemy z perspektywy czterech łap i jakichś trzydziestu centymetrów wzrostu. Kotowski rozumie, o czym rozmawiają jego bliscy, czasem wypowiada także swoje zdanie. Uczestniczy wżyciu rodzinnym, przeżywa rozstania, domyśla się, że babcia jest chora na płu­ca. Nie lubi zmian, uwielbia kocimiętkę. Tęskni jak każdy kochający kot. Gdy przez tydzień przez własną nieuwagę bezdomny tuła się po osiedli obiecuje sobie: „Już nigdy nie zamierzać się gubić i wypadać z balko­nu", tym bardziej, że później skazany jest na kąpiel. Brrr. Głośno wyraża swoje niezadowolenie, ku oburzeniu „dziewczyn" tąpie ptaki, jak członek rodziny wyjeżdża na wakacje na wieś, a potem przeprowadza się z rodziną do Nowego Jorku, gdzie spędza ostatnie pięć lat życia. Opowieść Kotowskiego spodoba się dużym i małym czytelnikom. Au­torka opowiada o swoim ukochanym kocie, którego już nie ma. Tym bardziej wzruszające będzie rozstanie z Kotowskim. Kto żegnał się ze swoim ukochanym sierściuchem, wie jakie to bolesne i trudne. Moja kotka zdechła w tym roku po 12 latach i żałoba po niej trwała wiele tygodni. Są „jej" miejsca w domu, gdzie wciąż widzę szarą posągową postać. Była wyjątkowa, jak Kotowski.

joanna habiera
Magazyn Literacki Książki nr 10/2010