Cenię sobie książki, które przekładają codzienność na język pedagogiki, które wskazują różne zjawiska dnia codziennego w kontekście wychowywania i edukowania.

Mirosław Kowalski w części zatytułowanej "Obraz telewizyjny jako przestrzeń kultury zdrowia" zwraca uwagę czytelników na to, jak w przekazie medialnym definiuje się zdrowie, jak ocenia się jego wartość i czym - w ujęciu telewizyjnym - jest kultura zdrowotna. Podkreśla to, iż współcześnie kultura zdrowotna wpływa na aspiracje dzieci i młodzieży, poprzez swoje komercyjne nastawienie może by c zdominowana przez wartości konsumpcyjne i hedonistyczne, a także co ważne - staje się coraz ważniejsza dla rytmu codziennego życia wielu z nas. Dużo miejsca w swoich rozważaniach Autor poświęca przekazowi reklamowemu w aspekcie zdrowotnym, obsesyjnie szczupłym wzorcom kobiecego ciała podkreślając, że z troski o zdrowie uczyniono model kulturowy, którego wszechobecność trudno negować.

Tekst "Widz telewizyjny w ponowoczesnym świecie" Mariusza Drożdża przedstawia zmiany jakie zachodzą w ludziach pod wpływem telewizji i jakie zachodzą w telewizji pod wpływem oczekiwań odbiorców. Autor zwraca uwagę na rzecz szalenie ważną, a często nieuświadamianą, czyli na to, że telewizja odchodzi od medalu pedagogicznego (czyli przestaje być dla widzów edukatorem, a staje się polem do interaktywnej dyskusji) i wciąż ma zdolność kształtowania postaw u oglądających ją dzieci i młodzieży, a także osób dorosłych. Podkreśla także i to, iż współczesny program telewizyjny nie daje nam wiedzy zastępując ją informacjami. Wśród wielu zdań, szalenie trafnie diagnozujących istnienie telewizji w naszym życiu, znalazłam takie: "Mass media zaczynają pełnić w komunikacji społecznej funkcje dawniej zarezerwowane dla komiwojażerów."

 

Publikacja "Przemoc i zdrowie w obrazach telewizyjnych" pozwala z większą świadomością przyglądać się programom telewizyjnym. Zachęcam gorąco do zastanowienia się nad tym, co nam robi telewizja.