doktor filozofii; jeden z głównych propagatorów i współczesnych przedstawicieli antypedagogiki.
Odbył intensywne studia w zakresie nauk prawnych, koncentrując się na recepcji myśli prawnej, prawie konstytucyjnym i historii prawa europejskiego. Po ukończeniu studiów pracował w szkole podstawowej jako nauczyciel, był wychowawcą klasy i pełnił funkcję męża zaufania.
W latach 1976-1978 prowadził naukowy projekt badawczy nad możliwościami komunikacji pedagogicznej z dziećmi. W związku ze swoimi badaniami studiował także ruch praw dziecka w USA i konsultował swoją koncepcję postpedagogicznej komunikacji z Carlem Rogersem twórcą psychoterapii zorientowanej na klienta. Od 1976 do 1980 roku opierając się na doświadczeniach i rezultatach swoich badań rozwijał postmodernistyczną filozofię i etykę "Amication". W roku 1978 wspólnie z Jansem Ekkehardem Bonte stworzył koncepcję "Przyjaźni z dziećmi" po raz pierwszy w świecie łączącą postpedagogiczną teorię i praktykę. W 1980 roku podczas manifestacji pokoju w Munster proklamował "Niemiecki Manifest Dziecięcy" czyli spis praw dla młodych ludzi inspirowany ruchem praw dziecka. W 1985 roku stworzył trening samostanowienia formułę seminarium opartego na dynamice grupowej służącego rozwijaniu odpowiedzialności za samego siebie. Od 1978 roku pracuje jako oficjalny, publiczny propagator Stowarzyszenia "Przyjaźni z dziećmi" oraz idei "Amication" wyjaśniającej zasady samoakceptacji oraz życia wolnego od manipulacji wychowawczej; prowadzi wykłady i spotkania w środowiskach uniwersyteckich, szkołach i ośrodkach kształcenia w Niemczech i za granicą, a także prowadzi wiele seminariów poświęconych postpedagogicznej komunikacji.
Jest autorem wielu książek i wydawnictw o tematyce postpedagogicznej.