Adolf Zbigniew Heidrich (1899–1983) – ekonomista (specjalista w zarządzaniu dużymi fabrykami), wybitny instruktor harcerski, harcmistrz Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, ochotnik 1920 roku, podporucznik rezerwy Wojska Polskiego.

Rodzina, dzieciństwo, emigracja

Adolf Heidrich urodził się 10 listopada 1899 roku w Żyrardowie, był synem Augusta i Agnieszki, których rodziny od pokoleń związane były z przemysłem włókienniczym.

W latach 1907–1913 Adolf uczęszczał do wyższej szkoły elementarnej (podstawowej – według dzisiejszej definicji) w Żyrardowie. Po jej ukończeniu przez pół roku uczył się w szkole rosyjskiej. Następnie wstąpił do polskiej siedmioklasowej prywatnej Szkoły Technicznej B. Zielowskiego, gdzie uczył się do grudnia 1914 roku. Tam włączył się w działalność konspiracyjnych organizacji szkolnych skupiających polską młodzież. Zaraz po ukończeniu czternastego roku życia równolegle z nauką pracował zarobkowo, pomagając matce w utrzymaniu domu.

W styczniu 1915 roku rodzina Heidrichów znalazła się w Moskwie, w pierwszej fali wysiedlonych z Królestwa Polskiego. Adolf nie chciał uczęszczać do szkół rosyjskich, a na przełomie stycznia i lutego 1915 roku polskich jeszcze nie było. Podjął więc pracę w biurze znanej warszawskiej firmy „Elibor” – Spółce Akcyjnej Handlowo-Przemysłowej Ł.J. Borkowski, także ewakuowanej do Moskwy, specjalizującej się wówczas w obrocie wyrobami stalowymi i żelaznymi. Przepracował tam półtora roku.

Harcerstwo, Moskwa, Kijów

W styczniu 1916 roku Adolf Heidrich nawiązał kontakt z młodzieżą harcerską uczęszczającą do Szkoły Realnej Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny, której dyrektorem był znany pedagog i lingwista Władysław Giżycki. Miesiąc później, 7 lutego, Heidrich wstąpił do 1 Moskiewskiej Drużyny Skautów, działającej przy tej szkole. 17 kwietnia 1916 roku zdał egzamin na I stopień. Przyrzeczenie harcerskie złożył 8 maja 1916 roku na ręce ks. Kazimierza Lutosławskiego. We wrześniu 1916 roku bracia Heidrichowie: Adolf, Edmund i Piotr rozpoczęli naukę w szkole realnej.

W marcu 1918 roku został mianowany przez ks. K. Lutosławskiego, komendanta Chorągwi Moskiewskiej, członkiem Harcerskiego Kierownictwa Miejscowego w Moskwie oraz komendantem Domu Harcerskiego, tzw. Stanicy. Jako komendant Stanicy współpracował z ks. Kazimierzem w akcji ukrywania żołnierzy polskich z rozbitego II korpusu gen. Józefa Hallera, przedzierających się do portu w Murmańsku, aby stamtąd popłynąć do Wojska Polskiego we Francji. Przechowywał również na terenie Stanicy powierzone jego pieczy przez ks. Lutosławskiego dokumenty Komendy Harcerskiej i organizacji wojskowych działających w Moskwie. W czerwcu 1918 roku został wysłany wraz ze Stanisławem Kuźnickim na kurs instruktorski do Kijowa, który trwał od 19 czerwca do 23 lipca 1918 roku.

Harcerski Kurs Instruktorski odbył się pod Kijowem w willi „Kiń Grust’” (Rzuć Smutek), a brało w nim udział 78 uczestników i uczestniczek. Po zdaniu egzaminów 21 lipca 1918 roku i złożeniu przyrzeczenia instruktorskiego A. Hei­drich otrzymał 28 lipca nominację na pierwszy stopień instruktorski – instruktora Harcerstwa Polskiego na Rusi i w Rosji... więcej w książce

© Copyright by Marian Miszczuk, 2015, MARIAN MISZCZUK