Tadeusz Jałmużna (1939-2006)

Ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego, uzyskując tytuł magistra pedagogiki. Przez kolejne trzy lata zatrudniony był na etacie nauczyciela języka polskiego w liceum ogólnokształcącym dla pracujących oraz pedagoga w poradni wychowawczo-zawodowej w Łodzi.

Napisał pracę doktorską z zakresu oświaty, nauki i kultury na ziemiach polskich w czasie
II wojny światowej.

Od 1968 r. na stałe związał swoje życie i działalność zawodową z Uniwersytetem Łódzkim, zajmując kolejno stanowiska: asystenta (1968-1973), adiunkta (1973-1985), docenta (1985-1990), profesora nadzwyczajnego (1990-2000) i profesora zwyczajnego (2001-2006). Od 1991 r. pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Wychowania i Pedeutologii. Urząd dziekana Wydziału Nauk o Wychowaniu sprawował w latach 1996-1999.

Ponad dwadzieścia lat (od 1984 r.) redagował czasopismo naukowe Uniwersytetu Łódzkiego, początkowo pn. „Folia Paedagogica et Psychologica”, później „Folia Paedagogica”, a następnie „Łódzkie Studia Pedagogiczne”.

Odbywał liczne zagraniczne podróże studyjne do ośrodków uniwersyteckich w Austrii, Niemczech, Czechosłowacji, Litwy i Słowacji. Rezultatem tej współpracy były konferencje
i wydawnictwa naukowe.

Był członkiem zwyczajnym Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, członkiem-założycielem Towarzystwa Historii Edukacji, początkowo członkiem, a później przewodniczącym Komisji Badań nad Pokojem PAN (oddział łódzki).

Poważne miejsce w jego działalności badawczej zajmowała problematyka nurtów i kierunków w pedagogice wieku XX . Jego niezaprzeczalnym wkładem w rozwój badań pedeutologicznych są rozprawy dotyczące kształcenia, dokształcania i doskonalenia nauczycieli.