Bardzo bliski Bliski Wschód. The Middle East: in the Middle of the Heart (wersja papierowa)

Nieszczęście, które widziała Autorka, budzi współczucie, wywołuje rozpacz, ale emocje są nieme - chciała im dać głos. André Parrot (francuski archeolog) uważał, że każdy człowiek ma dwie ojczyzny - swoją własna i Syrię. Autorka rozumie, o czym mówi. W Syrii (i na pozostałym terytorium Żyznego Półksiężyca) każdy skrawek ziemi w swojej głębi pokazuje, jak przez tysiąclecia ludzie dojrzewali i zmieniali się. Wojny bezpowrotne niszczą ślady niezwykłych kultur, zubożając nas wszystkich, niezależnie od miejsca, w którym żyjemy lub które uznajemy za swoje.

Pisząc książkę Autorka chciała zastanowić się także nad Turcją - przyjmującą uciekinierki i uciekinierów i - jak się później okazało - wykorzystującą tę sytuację w polityce międzynarodowej i wewnętrznej.

Prócz miejsca, eseje spaja delikatnie zaznaczona obecność sfery sacrum: opiekuńcze boginie, Rabbuni i sahabe. Sahabe można porównać do apostoła w chrześcijaństwie, z tą różnicą że zawsze to  był mężczyzna, natomiast Rabbuni miał apostołów i apostołki, które w długich dziejach Kościołów zniesławiano i starano się umniejszyć ich obecność.  Ponieważ większość pomocy humanitarnej dla Syrii naznaczona jest podziałami religijnymi - chrześcijanie pomagają chrześcijanom, muzułmanie muzułmanom ect. - Autorce zależało na pokazaniu w książce uniwersalności ludzkich aspiracji.

Poniżej znajduje się fragment wstępu napisany przez prof. Ewę Drozdę-Senkowską.

    
     "...eseje Joanny Nawrockiej zainspirowane jej pobytami w Turcji i Syrii, wrażeniami i pracą w obozach syryjskich uchodźców, to prawdziwy balsam na duszę. Balsam zaskakujący i na pierwszy rzut oka paradoksalny. Dzisiejsza Syria to przecież dla każdego z nas obraz horroru wojny, barbarzyństwa, zniszczenia, ludzkiej niedoli i tułaczki. Potrafić patrzeć na świat okrucieństw, nieszczęść, widzieć je, potępiać i jednocześnie nie dać się im oślepić, to spora sztuka.

    Fascynujący jest sposób, w jaki autorka tę bliskość osiąga. Z całą pewnością estetyka jej stylu pisarskiego sprzyja wrażeniu, że jest się tam, z tamtymi ludźmi, a nie tutaj. Zmysłowy, czuciowy język, który dociera do nosa, do oczu i ucha, i ten powolny, wschodni rytm, przenoszą w rzeczywistość innych zapachów, innych widoków, innych dźwięków, innego poczucia czasu, innych myśli. Drobiazgowa subtelność i sugestywność opisów autorki jest jak szklanka dobrego wina.

    To nie jest też zaproszenie na seans „egzotyki społecznej” i dziwów różnicy. To jest zaproszenie do patrzenia na ludzi w sposób, który daje im godność bycia sobą. Godność trudną do dania innym i trudną do dania sobie. Ta godność bycia sobą opiera się na potrzebie minimum ciągłości, stabilności, która odzywa się w momentach przerw w tak zwanym „normalnym” toku życia. Wojna, wygnanie, tułaczka, ucieczka, ciężka choroba, rozstania są takimi przerwami."

Publikacja została podzielona na dwie wersje językowe: polską i angielską.