Jak prowadzić pracę skautową (wersja papierowa)

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.

Reprinty: reprint wydania, [1913]. "Jak prowadzić pracę skautową".

Współuczestnikom skautowego kursu instruktorskiego

W SKOLEM
11 LIPCA do 1 SIERPNIA 1913 ROKU na pamiątkę dni z nimi w obozie spędzonych te uwagi poświęcam

 

Książeczka niniejsza jest przeznaczona wyłącznie dla instruktorów skautowych, t. j. dla osób, pragnących pokierować chłopcami w ich pracy skautowej. Nie ma ona bynajmniej zastąpić podręczników technicznych umiejętności skautowych, których parę już w naszej literaturze posiadamy; jest ona raczej metodyką ich zużytkowania w praktyce. Sądzę, że zakres, który obejmą moje wywody, powinien stanowić osobny przedmiot wykładowy na przyszłych kursach instruktorskich. Żegnając się z młodymi instruktorami w Skolem, wyczuwałem to powszechne pragnienie: teraz pozostaje jeszcze, by nam powiedziano, jak zastosować to, czegośmy się na kursie nauczyli, do praktycznego prowadzenia chłopców. O ile się to da uczynić pisanem słowem, chcę to pragnienie zadowolnić, pamiętając jednak o tem, że instruktora skautowego nie można »zrobić« — i że żadne uwagi i przestrogi nie zastąpią wrodzonego poczucia odpowiedzialności i temperamentu.

Na tym stopniu rozwoju, na którym u nas ruch skautowy stoi, musimy liczyć się z faktem, że nieraz i na długo jeszcze »instruktorami« będą sami chłopcy; znam ucznia drugiej klasy (!), który sam, jako instruktor, powołał do życia całą drużynę skautową w ludnej miejscowości. Jest to zjawisko nienormalne, zapewne; ale gwałtowna potrzeba kierunku, jaką odczuwa nasza młodzież przy powstającym żywiołowo we wszystkich środowiskach ruchu skautowym, zmusza nas do przyjmowania usług uzdolnionych chłopców, wobec braku dorosłych, którzyby ich zastąpić chcieli. To jednakże na organy kierownicze ruchu skautowego u nas wkłada tem ściślejszy obowiązek gruntownego wyszkolenia tych młodocianych instruktorów, nie tyle w kierunku technicznym, co jest łatwiejsze, ile w poczuciu odpowiedzialności, karności i sumienności pracy. »Wieku nie przeskoczysz«, mówi stare przysłowie: niema innego sposobu nabrania roztropności i powagi w prowadzeniu odpowiedzialnej pracy, jak dorośnięcie dojrzałości, która przychodzi z latami. Dlatego nie można się łudzić, aby zbyt młodzi »instruktorzy« mogli być samodzielnymi kierownikami tej tak doniosłej pracy wychowawczej, jaką przedstawia skauting. Jednakże z otuchą patrzę w przyszłość, widząc, jak młodzież nasza, kończąca szkoły średnie, nie tylko gorliwie garnie się już do pracy skautowej, ale wynosi z własnej szkoły naszych młodych drużyn jasne i świadome poczucie swego nieprzygotowania i głębszą potrzebę karności, która umożliwi nielicznym jeszcze dojrzałym kierownikom ustrzedz swych młodych pomocników i wyręczycieli od samowoli i od błędów, nieuniknionych prawie przy ich braku doświadczenia pedagogicznego. Szczera skromność, która jest prawie charakterystyczną cechą naszych skautów, opuszczających szkołę średnią i pragnących nam w naszej pracy nad młodszymi ich kolegami dopomódz, pozwala ufać, że prędko będziemy mieli w nich nie powierzchownych tylko, ale rzetelnych i sumiennych następców. Do wyrobienia tej rzetelności i pogłębienia poczucia odpowiedzialności narodowej, obywatelskiej, jakich wymaga urząd instruktora skautowego, czy nim będzie zastępowy, czy przyboczny, czy drużynowy, może się przyczyni ta książeczka. Władze skautowe polskie, doskonale zdając sobie sprawę z niezmiernej trudności i niebezpieczeństwa prowadzenia takiej pracy zbyt młodemi i niewyrobionemi siłami, od dawna zajęły się dostarczeniem im pewnych wskazówek, i ustaliły niektóre formy prowadzenia tej pracy w postaci obowiązujących regulaminów. Jeden taki regulamin był ogłoszony przed kilku miesiącami w »Przewodniku gimnastycznym« we Lwowie. Treść niniejszej pracy jest również oparta bardzo ściśle na regulaminach, uchwalonych przez jedną z Komend: zasady w niej wyłuszczone mogą też uchodzić za obowiązujące wytyczne w skautingu polskim. Samo jednak ujęcie wskazówek w przepisy praktyczne, a zwłaszcza programy pracy — nie mają żadnej zgoła pretensyi do oficyalności: są to moje prywatne rady, oparte na dłuższem doświadczeniu pedagogicznem i na paroletniej pracy skautowej, a także na licznych dyskusyach i naradach z najczynniejszymi kierownikami ruchu w Polsce. Przydać się one mogą instruktorom do wypracowania własnych regulaminów i programów, dostosowanych do szczególnych warunków ich pracy, do ich uzdolnień, zamiłowań i temperamentów. Każdy regulamin i program będzie dobry, byle był wcieleniem podstawowych zasad i zastosowaniem w praktyce bez kompromisów wspaniałej idei skautingu; wyrażeniu tej idei służy zbiór moich gawęd p. t. »Czuj Duch«; w niniejszej pracy tej strony dlatego nie poruszam, ograniczam się natomiast do ujęcia sposobów i form przelania tej idei w życie praktyczne w pracy drużyny skautowej... więcej w książce

POLECAMY HARCERSKI KATALOG 2015 W IMPULSUE <TUTAJ>

Polecamy również z tej kategorii: