PROGENITURA NOCY (wersja papierowa)

---

 

Lubię siebie

Idę drogą wśród miedzianych liści
Spójrz przez chwilę – to niezwykłe liście
Grudzień – śnieg się na nich biały błyszczy
Lato a nad głową grona wisien
Mój pokój czy pusty czy pełen dźwięków
Światło rozjaśnia żal iskry gasi
Lecz nie poddaję się bo widzę niebo
I chmury co je słońce ciepłe pasie
A teraz lubię siebie lubię swoją postać
Czuję się jak wiosną w gaju
Trudnościom wszystkim łatwo sprostać
Gdy w sercu radosne tony grają.

Poezja nocy 

Nieczęsto się zdarza, by wśród zalewu literatury drugo- i trzeciorzędnej wyłowić debiut pierwszej klasy, a za taki bez wątpienia można uznać Progeniturę nocy, tomik poetycki Justyny Marcel. Pozornie niepozorny, kryje w sobie kilkadziesiąt krótkich utworów, w całości poświęconych tematyce egzystencjalnej: współistnienie, smutek, samotność, żal i wspomnienie, niewolne jednak od przebłysków nadziei i wiary – w siebie i w lepsze jutro. Debiutancki tomik zaskakuje dojrzałością stylu, zadziwiającą sprawnością językową i błyskotliwym wywodem, pozostawiając jednak Czytelnika z uczuciem satysfakcjonującego niedosytu. Gorąco polecamy – być może jesteśmy świadkiem narodzin znakomitej poetki!

 

Książka – tomik poezji – zawiera wybrane wiersze, począwszy od szkoły podstawowej, kiedy rozpoczęła się moja twórczość, do lat młodzieńczych. Do pisania zmobilizowała mnie nauczycielka języka polskiego: wiersze te miały opisywać moje własne obserwacje, odzwierciedlać je, przefiltrowane przez moją artystyczną wrażliwość (w podobny sposób interesuję się plastyką i psychologią). W liceum przedstawiłam swej polonistce kilka rymowanych tekstów, a ona zachęciła mnie, by próbować sił na większą skalę. Zamierzam wydać dzieło mego umysłu, by spełnić marzenie, od lat skrystalizowane. W szkole policealnej odbył się wieczorek poetycki, na którym miałam okazję przeczytać publicznie niektóre ze swoich wierszy; życzliwy kolega umiejętny pomógł mi stworzyć stronę internetową, na której dzieliłam się odtąd swoją twórczością i którą staram się spopularyzować w różnorodnych kręgach odbiorców. „Progenitura nocy” to wiersze ujmujące negatywne tematy w sposób pozytywny. Określenie „noc” ma charakteryzować nastrój panujący ówcześnie w moim życiu – zmagałam się wówczas z wieloma trudnymi problemami. Tytuł „Progenitura nocy” przydaje też klimatu pewnego romantyzmu, wyciszenia, smutku. Słowo „progenitura” zastępuje tu potoczne „dzieci”, a użyte zostało jako określenie każdego z wierszy osobno, określa zamiennie potomstwo – twórczość. Ma również drugie znaczenie: określa osoby, ludzi, pokolenia, którzy żyją „po ciemnej stronie życia”, w przeciwieństwie do, określanych potocznie, „dzieci słońca”, „dzieci dnia”, do których ja w tamtym czasie nie należałam. Znaczenie mojej literatury jest następujące: ma ona wpłynąć na zrozumienie nurtujących człowieka pytań o naturę egzystencji. Aktualność tematu uzyskałam poprzez odniesienie się do każdej grupy wiekowej, która przeżywała podobne procesy kształtowania się filozofii życiowej, widoczne choćby w czasie dorastania. Celem książki jest umożliwienie mi zaistnienia na rynku wydawniczym oraz podzielenie się spostrzeżeniami w sposób artystyczny, a zarazem melodyjny.

Książka odnosi się do zapoznanej płci męskiej i do poszukiwania sensu życia. Jej oryginalne cechy to barwny język, plastyczność opisów i towarzyszący lekturze spokój.

 

 

 

 

Polecamy również z tej kategorii: