Harcerski Kodeks Honorowy (wersja papierowa)

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint wydania z 1925 roku "Harcerski Kodeks Honorowy"

Harcerski Kodeks Honorowy natomiast jest prawdziwie demokratyczny; zakładając ideał honorowego człowieka bardzo wysoko w znaczeniu moralnem, — kodeks harcerski nikomu jednak nie broni dostępu do społeczeństwa ludzi honorowych z powodów błahych i zewnętrznych. W myśl jego założeń klejnot prawdziwego szlachectwa ducha zdobi każdego, kto czuje w sercu wielki ideał honoru Polaków i swem postępowaniem daje tego dowody.

Wobec zmiany zasadniczej w określeniu pojęcia honoru zmieniają się również kardynalnie zarówno formy jak i treść zadośćuczynienia honorowego, przyjęte w H. K. H.

Pierwszą podstawową zasadą nowych przepisów o zadośćuczynieniu honorowem jest, że każda sprawa honorowa winna być załatwiona pokojowo z zachowaniem niezbędnej dyskrecji, ale jednocześnie jawnie i ostatecznie. Najwyższy czas już skończyć z takiem traktowaniem spraw honorowych, przy którem człowiek, notorycznie postępujący wbrew zasadom uczciwości obywatelskiej, mógł pozostawać w społeczeństwie ludzi honorowych, posługując się w chwilach krytycznych pojedynkami. Należy wprowadzić zasadę jawnego i powszechnego sądu o honorze człowieka, zapewniającą mu szacunek, gdy na to zasługuje, ale niszczącą zarazem wszelkie pozory i fałsze, nawet najbardziej honorowane.

Harcerski Kodeks Honorowy
Rozdział I.
Postanowienia ogólne.
Art. 1.

Honor człowieka stanowi całokształt takich społecznych praw i obowiązków, które zawierają w sobie powszechny dla całego jego Narodu wyraz najwyższej godności obywatelskiej, a które, nawet wówczas gdy nie są zastrzeżone ustawami albo niedostatecznie są przez nie gwarantowane, jednak z natury rzeczy przynależą każdemu członkowi kulturalnego społeczeństwa, postępującemu zgodnie z zasadami moralności i prawa.

Tak pojętego honoru każdy człowiek ma prawo i obowiązek bronić, żądając uznania swego honoru ze strony innych ludzi przez odpowiednie zachowanie się względem jego osoby jako takiej, bądź względem niego, jako członka pewnego zrzeszenia, bądź, wreszcie, względem osób bliskich.

[...]